Home |Agenda |Contact“Van buiten lijkt Marokko een redelijk veilig land voor christenen. Voor niet-Marokkaanse christenen is dat ook zo. Maar in de praktijk heb ik gezien dat Marokkaanse christenen sterk tegengewerkt worden. Momenteel is er wel wat bijzonders aan de hand. Er komen soms tientallen mensen in een regio tot geloof in Christus. De toekomst is wat dat betreft hoopvol”, zegt Herman Takken van stichting Evangelie & Moslims. Hij bezocht Marokko en kwam via via bij christenen terecht. Meer mensen keren zich af van de islam en vinden Jezus.
“Je hebt in Marokko Franse of Engelse kerken, veelal katholieke, en naar de buitenwereld ziet dat er ‘vrij’ uit. Bij discussies wijzen Marokkanen daar ook naar. Maar als Marokkaanse moslims christen worden, is het een ander verhaal. Familie of autoriteiten dwarsbomen dat. Gevolg: Marokkanen moeten huissamenkomsten houden.” Als Marokkaanse christen heb je vrij eenvoudig problemen. “Als iemand zich eraan ergert dat je geen moslim meer bent, bijvoorbeeld een strenge oom die het niet accepteert en geweld tegen je gebruikt, geven de autoriteiten die persoon makkelijk rugdekking.” Ik kwam iemand tegen wiens vader lang geleden om zijn christelijke geloof gevangen was gezet. Hij kon vrijkomen als hij de islamitische geloofsbelijdenis zou uitspreken. Hij bleef echter zijn Heer en Heiland trouw en zat twee jaar gevangen. Het viel me op dat in het – tevens mooie en aangename – land niet veel vrijheid is.”
Herman verdiepte zich in het fenomeen ‘huisgemeenten’. “Het zijn groepen die bij elkaar thuis komen en soms ook conferenties organiseren. Ik was bij één van de conferenties en dat is heel bijzonder. Er kwamen vijftien mensen voor twee dagen – het aantal mag niet te groot zijn, anders is het gevaarlijk. Ze bemoedigen elkaar, wisselen verhalen uit, doen Bijbelstudies. Via hen kwam ik in contact met andere Marokkanen die recent tot geloof gekomen zijn.” “Mijn collega en ik wilden ook christenen in een stad in de Rif ontmoeten, maar we hadden er nog geen contactpersoon. Dat was acht uur reizen met de bus. Het was een onzekere expeditie. We hebben gebeden dat God ons met iemand in contact zou brengen. Op een gegeven moment lopen we door de prachtige stad en op de hoek van de straat staat een man van het platteland zijn kippen en groenten te verkopen. Terwijl ik wat verse erwten van zijn kraam eet, zegt hij ineens: ‘Zijn jullie christen?’ We reageerden niet meteen, want je weet niet wat z’n motieven zijn. Dan zegt hij: ‘Ik ben christen.’ We hadden een kort gesprek maar er waren meer mensen dus hij kon niet vrijuit praten.”
“’s Avonds ontmoetten we hem in zijn auto en vertelde hij dat hij meer dan honderd mensen kent die christen geworden zijn. Ze ontmoeten elkaar in kleine groepjes op discrete wijze. Teveel openheid is niet verstandig.” De meeste Marokkanen die tot geloof komen, hebben een persoonlijke ontmoeting met Jezus gehad. “Vaak zijn ze op wonderlijke manier aangesproken in een droom, of horen ze Jezus’ woorden: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven’. Vervolgens wordt dit bevestigd en ontdekt men meer via een christelijke Noord-Afrikaanse tv-zender of via christenen die ze tegenkomen.”
Onvrede over de islam stimuleert hen op die weg. “Mensen zijn vaak teleurgesteld in mensen die in naam van de islam hard optreden of corrupt zijn. En des te ontvankelijker zijn ze voor de begrippen ‘liefde’ en ‘genade’, twee woorden die er altijd uitspringen in gesprekken. Ze zien bijvoorbeeld dat Petrus Jezus verloochende, maar toch niet afgewezen is. Deze liefde is eindeloos en maakt diepe indruk!” Ondanks de problemen van veel christenen zijn er ontwikkelingen in Marokko die positief uit kunnen pakken voor christenen. “Er gaan in Marokko stemmen op om het mogelijk te maken je als kerk te laten registreren. Je naam is dan bekend bij de overheid, maar er is een gematigde stroming in Marokko die daar geen problemen van zou maken. In Algerije is die wet twee jaar geleden ingevoerd.”
De praktijk is wat ingewikkelder. “Ik kwam een christen tegen, die zich er nu sterk voor maakt. Hij ging laatst naar een bureau om de registratie als kerk van zijn gemeenschap van christenen te realiseren. Er hing meteen een sfeer van: wat kom je doen en waar houd je je mee bezig? Het vond weinig gehoor dus. Onderweg naar huis werd hij plotseling klemgereden door de mannen van twee kanten. Hij had veel schade aan de auto. Hij kreeg het nadrukkelijke verzoek om zich niet te bemoeien met acties voor zijn kerk. Uiteindelijk kon hij de schade ook niet verhalen. Het toont de situatie aan: er zijn twee krachten werkzaam en de moderne stroming heeft het nog niet gewonnen.”